Yaşadığım bu harika 10 ayı kelimelere dökmek çok heyecan verici. En unutulmaz, en hareketli, hayatımın en güzel günlerinden satırlar...
Şimdi bebeğime baktığımda yüzündeki her gülümsemede o günlerimden izler görebiliyorum. O yüzden bence herseyi bırakmak gerek diye düşünüyorum, hatta bebeği bile unutup sadece kendimizi el üstünde tutmak şahane bir fikir.
Anladım ki O, sizden başkası değil, uzun bir süre de bu böyle olacak. Sizin yaralarınızla, neşenizle, huzurunuzla ruhu şekil alacak.
Yeni Bir Yol..
Cinsiyetini öğrendiğim anda bu iş farklı bir boyut kazandı. O ana kadar henüz birşey hissetmiyormuşum. Anladım ki farklı bir yolculuk başlıyor ve bize yeni bir yol arkadaşı geliyordu.
Üstümde kendi çocukluğumdan kalan yırtık pırtık bir neşe vardı, kendimle büyüttüğüm bir aile ve kendi ebeveynlerimden taşıdığım puslu bir hüzün. İçimi daha çok güzellikle doldurmalıyım diye düşündüm, O'na huzurlu, neşeli bir 'merhaba' diyebilmeliyim. Bunun için sınırdaki dağlarıma kadar operasyon düzenlemeliydim. Herkesi herseyi affedip yürümeliydim. Peki ya kendim; kendimi affetmek en önemlisiydi. Tüm yarıda bıraktıklarım, vazgeçtiklerimle, başaramadıklarımla kendimi yeniden sevmeliydim.
Kendi içimdeki bu yolculukta, heryerde yalnız küçük bir kız, yaralı annesi ve kalbi kırık babasıyla karşıma çıkıyordu. Bugünümde de onlar vardı aslında, her neşemde, her hüznün arkasında onlar. Hepimiz zorlu sınavlar vermiştik, heybemizde tecrübelerimizle özgürleşmeye hazırdık.
Bu aileyi seçerek geldim biliyorum, eksiğimi ve fazlamı onlarla tarttım, Onları çok seviyorum.
Öğrendiklerimle oğluma iyi bir takım arkadaşı olacağım.
Sevgim onları iyileştirecekti. Ben gülümsedikçe İçimdeki Güneş daha da fazla parlayacak ve ışıkları hepimize iyi gelecekti.
Kendi içimdeki yolculuktan sağ sağlam eve geri dönmüştüm. Kapıda şefkatli kollarıyla beni Mutlu karşıladı. Belli ki oda baba olacak olmanın heyecanıyla hergün bu yolculuklardan geliyordu. İkimiz de yalnızken güçlü, mutlu ve hüzünlüydük; tabloların güzel kopyaları gibi parlıyorduk. Bir araya gelince orijinal birer eser olduk, fotokopinin sahte parlaklığı yerini sanatçının ışığına bırakmıştı. Koyu açık tüm renkler ve matlıklarla hikayelerimiz birleşmiş yeni bir ezgi yazıyordu. Birlikteyken içimizdeki Güneş bizi yeniliyor, yırtıklarımızı onarıyor, içimizi sıcacık yapıyordu. Onu aramıza almak için sabırsızlanıyorduk.
Bolca güldük O'nu beklerken. Sıkıntımıza, zorluklara, hastalığa ve sağlığa, güneşin her doğuşuna ve batışına bolca güldük. İstedik ki daha hücreleri oluşurken, minik zerreleri bile mutlulukla dolsun.
İçine yaptığı her yolculukta, yine biz çıkacağız karşısına biliyorum; gülücüklerimiz çıksın içinden, neşe ve sevgiyle sarılsın özü...
Güneş'e
''Sana uçmayı öğretebilirim, ruhunun kanatlarını çırpmayı öğretebilirim. Beraber yeni yerlere gidebiliriz. Sen de bana rüzgarı dinlemeyi öğretirsin oğlum, dinler bu dünyaya başka yerlerden bakarız. ''
Fotoğraflar: Sevil Budak
Comments